Yorum:
Se7en, The Game, Fight Club.....Izlemekten buyuk keyif aldigim filmler listemin ust siralarinda tuttugum bu yapimlarin yonetmeni David Fincher'in 3 yil aradan sonra gelen ilk "ciddi" calismasi "Panic Room"u , tanitim filmlerine "aldirmadan" tereddutsuz izlemege gittim...Cikisinda, Bryan Singer'dan sonra bir yetenekli sinema adaminin daha studyolardan gelen tekliflerin "cazibesine" kapilip populer sinema yapmaya "ikna" edildigini gecirdim icimden...

Yukarida degindigim onceki filmlerinde, zeki ayrintilar iceren hikayeleri ustalikla ve "sasirtarak" ekrana tasimayi basaran Fincher, bu sefer bu karakteristiginden oldukca uzak, nispeten daha "teknik" ve fakat "siradan" bir cizgi tutturmus...Filmin senaryosu ve kurgusu Fincher'in simdiye kadar calismayi tercih(!) ettigi belki de en vasat malzeme...Tanitimlarda da "gun gibi" ortada olan "hic bir yere gitmeyen konu" bir-iki varyasyon denemesine ragmen (icerdekiler disari-disardakiler iceri) surukleyici olmaktan cok uzak...Finalde denenen geleneksel "aldatmaca", klasik Wes Craven zekasindan(!) daha ileri degil...

Son derece yetersiz ve "ciliz" kadroda inandirici bir "kotu karakter"in bile mevcut olmamasi cok ciddi bir eksiklik olarak kendini hissettirmis. Nicole Kidman'in seti "terk" etmesi uzerine sonradan kadroya dahil edilen Foster unlu "Clarice Starlig" performansini hatirlatan hirsli oyunu ile dikkat cekse de vasati asamamis...Siradan muzikler pek de one cikamamis...

Ince fiziksel ayrintilari kivrakca sergileyen deneysel sinematografik teknikler (Conrad W. Hall, Darius Khondji) ve umut veren genc oyuncu Kresten Stewart disinda Panic Room'a dair "muspet" konusacak bir nokta bulmakta epey zorlaniyorum aslinda...

Dag fare dogurdu...Meraklilarina bile onermiyorum...